Na ruim 2 weken niets van me gehoord te laten hebben, toch weer een teken van leven aan de andere kant van de evenaar. Wat overigens wel te merken is: bij jullie zal het nu steeds warmer gaan worden, nou hier wordt het dus steeds kouder (en bewolkter). Beetje te vergelijken met een goede zomer in Nederland. Maar goed genoeg gepraat over het weer. De tweede week van de vakantie, want daar was ik gebleven.

Over die week kan ik heel kort zijn: strand, strand en... strand. Tja ik wil voorkomen dat ik straks in Nederland met een Hollands kleurtje aankom. Niet dat het nou zo'n geweldig zonweer was. Die dinsdag waaide het zelfs zo hard dat het koud was. Bovendien waren wij de enige op heel het strand die daar in onze bikini's lagen. Of ik er nu echt bruiner op ben geworden weet ik niet, maar anders was het gewoon lekker gezellig op het strand. De laatste twee dagen van de vakantie was het net zoals bij jullie Pasen. Ook dit hebben wij gevierd en wel met een heuse Paasbrunch met alle Grabouwers die niet op vakantie waren. Natuurlijk was Paddy met zijn familie ook uitgenodigd. En bij Pasen horen natuurlijk... Paaseieren. We hadden 18 eieren verstopt die de kinderen van Paddy hebben gezocht. Hiervoor werd letterlijk ons huis binnenste buiten gekeerd, maar op het handdoekenrekje in de badkamer en de schuifdeur van mijn kamer na staat het huis nog overeind. We hadden gebakken en gekookte eieren, zelfgebakken brood, scones, fruitsalade en natuurlijk vanalles voor op het brood. Was erg gezellig en een groot succes. Tweede Paasdag stond trouwens wat minder in het teken van Pasen. Toen was er hier in ons huis een Twillight-marathon. Dit kwam goed uit, omdat het weer niet echt uitnodigde om buiten iets te gaan doen. Dus dan maar gezellig met alle meiden in Grabouw in pyjama voor de buis. Dit was tevens ook de laatste vakantiedag. De volgende dag was het weer back to work.

Die dinsdagmiddag begonnen we bij de oudjes. Toen we onze oefenkamer open deden, was wel duidelijk dat onze afwezigheid niet onopgemerkt was gebleven: matrassen, kussens, dekens, rollator allemaal weg. Dus na wat spullen gevraagd te hebben, konden we toch aan de slag. Het was erg leuk om weer te beginnen. Leuker dan in Nederland om na de vakantie weer aan de slag te gaan. De week was ook weer snel voorbij: 4 dagen i.p.v. 5 dat scheelt toch weer. Die vrijdag ben ik na stage naar Waterfront gereden (winkelcentrum aan de rand van Kaapstad) om me in te schrijven voor een hardloopwedstrijd alleen voor vrouwen. De zaterdag ben ik alleen thuis gebleven. De anderen gingen stappen in Kaapstad, maar omdat ik de volgende dag om kwart voor 6 op moest staan voor de wedstrijd ben ik lekker thuis gebleven. Ook maar goed ook dat ik niet meegegaan ben dan had ik namelijk de nacht door kunnen trekken. Toen ik om 6 uur de auto instapte, was er verder nog niemand thuis. Bleek later dat ze tot half 6 gestapt hadden en pas rond half 7 thuis waren. Om 8 uur begon de hardloopwedstrijd. Bij de start zag ik een hele diversiteit aan mensen: kleine kinderen, oude vrouwen, wandelwagens en zelfs... mannen (soms verkleed in vrouwenkleding). Verbaasde me bij veel mensen erover dat ze 10km gingen hardlopen. Na de start werd me wel duidelijk waarom ook kleine kinderen en ouderen meededen: velen beschouwden het niet als een hardloopwedstrijd, maar een wandelevenement. Net na de startstreep had ik nog hoop dat het wandelen over zou gaan tot op z'n minst joggen. Maar na 1km vervloog die hoop. Gelukkig dat er wel steeds meer ruimte kwam en na ongeveer 4 km kon ik toch nog redelijk mijn eigen tempo rennen. Voor de tijd heb ik het niet hoeven te doen, maar was wel erg leuk om eens in een ander land een wedstrijd te rennen. Uiteindelijk kwam ik binnen met een voor mij schandalige brutotijd van 1 uur en ruim 5 minuten. Maar evengoed toch leuk om meegedaan te hebben. Na de hardloopwedstrijd ben ik naar het centrum van Kaapstad gereden om daar met Angelique en Marijn te lunchen (voor hen ontbijten). Zij hadden de nacht doorgebracht in een hostel. De moeder en broer van Marijn kwamen hier ook naar toe om ze de rest van kennis te laten maken met het mooie land.

Vandaag zit ook de tweede stageweek na de vakantie er alweer op. Deze week heb ik ook een nieuwe patiënt erbij gekregen: een vrouw die afgelopen dinsdag een beroerte heeft gehad. Gelukkig dat ze die heeft gehad in de periode dat wij hier zijn. Niet dat het leuk is om een beroerte te krijgen (natuurlijk niet), maar wel dat wij haar kunnen helpen bij de revalidatie. De andere patiënten hebben al jaren geleden een beroerte gehad en nooit enige vorm van fysiotherapie of wat dan ook gekregen. Dus ik hoop dat ik met haar nog genoeg tijd heb om te zorgen dat ze er zo min mogelijk aan over houdt.

Dit weekend heeft trouwens wel een Nederlands tintje. Morgen is er door de Nederlandse club in Kaapstad een Oranjebal georganiseerd. Dit is alvast ter ere van Koninginnedag. Hiervoor hebben wij kaartjes gekocht, dus morgen feesten in het oranje tussen alleen maar Nederlanders met natuurlijk Nederlandse muziek!

Vanaf gisteren is het aftellen trouwens begonnen: ben over de helft. Vandaag over precies te zijn 77 dagen ben ik weer in Nederland. Tot het volgende verhaal maar weer!

Veel liefs Lusan